Niestety wśród ponad pięciu tysięcy głosów oddanych na
pierwowzór Peckinpaha z 1972 roku, nie ma mojego, a więc
nie mogę porównać tej wersji z poprzednią. Muszę zatem
popatrzeć na ''Ucieczkę gangstera'' z 94r., jak na całkiem
odrębną produkcję sensacyjną. I przyznać muszę, że na tle
takich hitów, jak ''Eksplozja'', ''Speed - Niebezpieczna
prędkość'', czy nawet ''Prawdziwe kłamstwa'' w kategorii
''sensacja/ akcja, to produkcja z Baldwinem & Basinger,
niczym im nie ustępuje. Może jest mniej pościgów czy
wybuchów (bo nie zarzuci nikt ich brak!), ale fabuła ma sens,
nawet pomijając już jakieś drobne przesadyzmy. Aż mnie
zastanawia, gdzie dziś jest ta prawdziwa i twarda szkoła
Donaldsona, bo jego ''Bóg zemsty'' z 2011, leży u stóp
chociażby takiej ''Ucieczki'', że o ''Rekrucie'' czy ''Angielskiej
robocie'' nawet już nie wspomnę :)
Dawno nie byłem tak zaskoczony kinem sensacyjnym,
zważywszy fakt, iż ma ono tak jak w tym przypadku, bez mała
20 lat. Dawno też nie czerpałem z tego gatunku przyjemności
w oglądaniu ...prawdziwej przyjemności. Film Rogera
posiada niepowtarzalny klimat lat 90-tych, ma swój styl, a
przede wszystkim ubrany jest w fabułę, nie balansującą na
granicy absurdu. Jeżeli już coś dostrzeże nasze
spostrzegawcze oko, nie jest to powód do tupania w podłogę,
bo akcja i Kim Basinger nam wszystko wynagrodzą. A prawdę
mówiąc akcji jest sporo i to na dodatek bywa ona przewrotna.
Nawet jeżeli wiemy jak będzie w finale, nie ma co marudzić i
czerpać z seansu co się da. Poza sprawną realizacją, kilkoma
niecodziennymi scenami (chociażby ta na dworcu, w pociągu,
gdy Doc kupuje broń, czy ''odbijany'') jest sprawny montaż,
praca kamer (np. podążanie korytarzem za zataczającym się
Carterem), dobre ujęcia, młode gwiazdy Hollywoodu czyli Alec
Baldwin, Michael Madsen, David Morse, James Woods, KIM
BASINGER (jakże ja za nią dziś już nie przepadam), a nawet
Philip Seymour Hoffman, które radzą sobie na prawdę
przyzwoicie, a przede wszystkim REWELACYJNA ścieżka
dźwiękowa Marka Ishama! Tak właśnie powinna brzmieć
muzyka w filmach sensacyjnych. Nie jest pospolita, bo
urozmaicona. Nadaje swoistego klimatu i trzyma się dobrze
obrazu. Nie ma w niej zbędnej wzniosłości, która tak drażni.
Całość komponuje się na tyle dobrze, że od siebie wystawię
zasłużone 7/10. Tak właśnie powinna odprężać rozrywka w
postaci całkiem udanego sensacyjniaka. Bez niepotrzebnych
niedopowiedzeń, bez rażących bzdur i głupot, a z całkiem
sensowną i ciekawą intrygą. Jeszcze chwilę na temat Kim
Basinger. ''8 mila'' chyba była ostatnim filmem w którym
podobała mi się jej gra. Oczywiście nie jest ona jakąś
wybitnie utalentowaną aktorką, ale potrafił przykuć uwagę
widza. Sprawia wrażenie kobiety fatalnej. Uroda, urodą, ale
coś jeszcze w niej jest takiego, że może zahipnotyzować.
Patrząc na nią w ''Ucieczce gangstera'', miałem wrażenie,
jakby z planu tego filmu, biegła na ''kręcenie'' ''Tajemnice Los
Angeles'', a przecież te filmy dzielą trzy lata :) Nominacja do
Złotej Maliny jest tym razem dla mnie zaskoczeniem.
Wspomnę jeszcze o scenie finałowej, która rozgrywa się w
pomarańczowych barwach i w zwolnionym tempie. Szacun.
Ale żeby nie było trochę mnie irytowało zachowanie Travisa
(Madsen), zalatujące jakimś niedorozwojem lub poważną
chorobą psychiczną. Przewożenie więźniów bez dodatkowego
radiowozu, trochę dla mnie przegięte, a kobiety, które muszą
zdradzić swoich mężów, aby ich ...chronić, to jakaś paranoja.
Na koniec dostajemy Richarda Marxa ''Now & forever'' i seans
zaliczyć można do udanych. Przynajmniej ja tak miałem :)
Pozdrawiam