rozwinięto nieco wątek Agness i nie wykreowano jej postaci w tak bardzo jednoznaczny sposób. Jake powinien mieć większy zgryz, którą wybrać, a tutaj od pewnego momentu z jego perspektywy wybór jest prosty: zołzowata żona z rozpieszczonym (i nie jego) dzieckiem kontra radosna, wolna, niczego niewymagająca, urocza i czytająca w myślach była żona. Na dobrą sprawę poza początkiem filmu na plus dla Agness jest tylko to, że była młodsza. A przecież właśnie na początku jest scena, że najpierw radośnie wita się z Jakiem, potem się przytulają, gdzieś tam w trakcie filmu synek łapie Jake'a za rękę, gdy zasypia - za mało takich scen. Życie w nowej rodzinie Jake'a zostało pokazane jako pasmo udręk. Gdy Agnes widzi na przyjęciu, co się dzieje między Jakiem a Jane, jest tak poruszona, że widz powinien jej także współczuć (w dodatku aktorka naprawdę dobrze to oddała). Ale ciężko się na to zdobyć, nawet ciężko uwierzyć, że ona cierpi, bo przecież jest zołzą, ma dziecko-terrorystę, a rytm małżeństwa wyznaczają jej dni płodne. Szkoda, bo scena gdy ona ze łzami w oczach i niedowierzaniem patrzy na Jake'a podziwiającego Jane pokazuje, że można było więcej wyciągnąć z tej postaci - dodać jeszcze przed przyjęciem choć jedną rozmowę, że ona wie, że ich związek teraz nie wygląda idealnie, ale to chwilowe, jeszcze będzie dobrze, itp. Żeby Jake naprawdę miał szansę na myślenie o uczuciach, a nie o tym, gdzie ma spokój od wszystkiego i kto lepiej gotuje, a w pewnym momencie jego wybór mógł się równie dobrze do tego sprowadzić.